Net als zovele ouders die kinderen hebben in een dagcentrum, zijn de ouders van M.* ongerust: hun dochter wordt gediscrimineerd. Dit is hun relaas:
"Onze dochter is 26 jaar, gaat twee dagen naar een dagbesteding in een voorziening in West-Vlaanderen. De 2 andere dagen werkt ze op een zorgboerderij," getuigt C. uit West-Vlaanderen.
Zelf instaan voor opvang
"Tijdens de eerste lockdown hebben we dag na dag, maand na maand zelf moeten zien hoe we konden instaan voor haar opvang. Mijn man werkte volop in vroege ochtendshifts. 5 dagen na elkaar. Week na week. Tot op vandaag is dat nog altijd zo. We hebben het geluk dat er nog goeie werkgevers bestaan.
Ikzelf werk op het secretariaat van een school en wist echt niet meer waar mijn hoofd stond: volop werken aan de noodopvang voor de schoolkinderen, voorbereidingen treffen voor de opstart van een nieuw schooljaar. Boeken bestellen, materiaal bestellen en daarbij nog eens meedraaien in het toezicht, terwijl ikzelf met de handen in mijn haar zat.
Iemand laten komen via Helpper zat er niet in. De laatste optie om toch te kunnen blijven werken, was door in de voormiddag thuiswerk te doen, de namiddag ging volop naar het toezicht en administratief werk. Gelukkig woon ik in de gemeente waar ik werk. Met de fiets duurt de verplaatsing hooguit 10 minuten. Mijn man en ikzelf wisselden elkaar af en hadden nog amper tijd voor andere zaken.
'De dagbesteding liet niets van zich horen tijdens de eerste lockdown. Nooit een telefoontje, nooit eens een online moment voor onze gasten'.
Ze zaten thuis in een warm nest en hadden blijkbaar geen nood aan enige aandacht. We hielden online contact met andere ouders uit andere dagbestedingen. Daar verliep het anders. Om maar een voorbeeld te geven: een dagbesteding uit Torhout organiseerde een wekelijks online contact met hun gasten. Hoe tof en attent is dat? Dat hoeft geen uren te duren maar geeft gewoon het gevoel dat hun gasten meetellen."
Ook externen hebben recht op aandacht
"Intussen gaat onze dochter weer naar de dagbesteding. Maar daar merken we dat alles draait rond de mensen die er wonen of noodgedwongen moeten verblijven. Natuurlijk vinden we het terecht dat de mensen die hun thuis moeten missen, verwend worden. Maar toch: externe mensen die een ferme hap uit hun VAPH afstaan via voucher, hebben ook recht op een waardige bezigheid.
Onze meid voelt zich niet langer welkom. Iedereen moet in de turnzaal bijven en daar moeten ze ook eten. Om de afwas te doen, is mijn dochter blijkbaar onmisbaar, maar om te sporten of te zwemmen? Neen, dat is nu enkel voor de bewoners. Ik vraag me af waarom men geen week/week-regeling kan uitwerken. Dan is Iedereen blij.
Wat er wel nog wordt georganiseerd is fietsen in groep. Maar dan zonder fluojasjes want 'Door corona kunnen geen jasjes worden uitgedeeld', luidt het. Wij vinden dat helemaal niet veilig. En waarom melden ze dat niet vooraf? Dan kunnen we zelf een eigen fluojasje meegeven. Geen fluohesje maar wel een felle regenbui op hun kop. Als je dan durft te opperen om in zo'n omstandigheden beter niet gaan fietsen, wordt onze meid de week erop aangesproken door de fietsbegeleidster: 'Je zal nooit sportief worden'. En zeggen dat wij dagelijks gaan wandelen en fietsen. En dat onze dochter gaat paardrijden, zwemmen, dansen..."
Discriminatie
Wij hebben het gevoel dat de opvoedsters op zijn, maar we kunnen niet langer verdragen dat ze het uitwerken op de externen. Zo was er maandag in de voorziening een verlofdag gepland. Wij hier opnieuw alles regelen omdat er voor mijn dochter thuisopvang zou zijn. Mijn man nam verlof.
Op woensdag kregen we een mail: 'Het verlof op maandag gaat niet door. De verlofdag wordt verplaatst naar vrijdag'. Reden: de bewoners worden op vrijdag gevaccineerd en externen mogen niet in hun buurt zijn.
Hopla: nog eens discriminatie! Verlof wisselen was voor mijn man niet meer mogelijk.
'Verder kregen wij bericht dat de externen nog altijd niet de gewone programma's mogen volgen. Dat kan niet want... ze zijn niet gevaccineerd. Wij voelen het aan alsof ons kind de pest heeft en gemeden moet worden.'
Ook hebben we ferm op onze strepen moeten staan opdat onze dochter verder gebruik zou kunnen maken van het busje. Is dat normaal? Neen, zeker niet! Volop haar budget innen, maanden niet naar haar moeten omkijken en dan nog moeten we vechten om verder in aanmerking te komen voor het busvervoer."
Enkel onze centen zijn nog welkom
"Het wordt ons te veel. Ze hebben de centen van onze gasten nodig om in te zetten bij de mensen die er nu langdurig verblijven. Kan en mag allemaal zijn, maar verdorie mogen onze kinderen ook nog iets? We zijn van mening dat er inspectie nodig is. Het is 5 over 12.
Minister Beke mag hier gerust eens een dagje meedraaien. Wij hebben dan nog het geluk in ons ongeluk dat onze meid nog een zacht karakter heeft. Maar het weegt door. Ze ziet en hoort het verschil en voelt dat ze niet langer welkom is als een externe cliënt."
(*) namen en adres zijn bij STAN bekend, maar werden op verzoek van de ouders anoniem gehouden.
Dries Fonteyn, coördinator van STAN, schreef een opiniestuk gericht aan minister Beke waarin hij het discimineren van de mensen in dagcentra bij het vaccineren, aankaartte (lees hier). Veel ouders van kinderen die in dagcentra verblijven, delen hun ongerustheid. Hierboven lees je het realaas van een van hen. Wil je ook reageren? Je ervaring delen? Stuur een mail naar hallo@trefpuntstan.be. We bundelen dan de reacties en ervaringen. Dit kan anoniem. #SamenStan