Een vliegende start

Zondag 18 mei, 08:00 uur. Terwijl het publiek nog slaapt, zijn een vijftigtal vrijwilligers – van en via de Lions Club – al druk in de weer. Microfoons worden getest, kabels uitgerold, waterbidons klaargezet. Honderden stoelen vinden hun plek, bloemenkransen liggen klaar. In de keuken is een goed geolied team bezig met het beleggen van zowat 3000 sandwiches. Kilo’s rode appeltjes verdwijnen in picknickzakjes die zich tot een indrukwekkende stapel ophopen. Backstage maakt Harry Buelens intussen alles klaar voor de artiesten. Zijn ‘colaa-ke’ voor publiekslieveling Sam Gooris staat al fris.

Photoboothplezier en verwelkoming

Om 09:30 uur druppelen de eerste feestvierders binnen. STAN-deelnemers krijgen een groen polsbandje, genodigden van Lions een geel. Een dansgroep met koffers en grote tassen blijkt die van Hanne Poullet te zijn, die later op de dag een preview van ‘Draagbaar’ brengt – een dans rond het thema ‘dragen en gedragen worden’.

De photobooth is een instant hit. Meer dan 200 fotostrips worden afgedrukt, een blijvende herinnering aan een mooie dag. (De foto’s kan je herbekijken via een link op de website van STAN.)

Om 10:30 uur heet STAN-coördinator Bart Vertriest iedereen welkom. Daarna licht Lion Luc Deketelaere het dagprogramma toe en neemt hij de presentatie van de podiumacts voor zijn rekening – een echte professional!

Vrij podium vol talent

Onze vrienden van Het Swingpaleis trappen het podiumgedeelte af. Ze brengen, aangemoedigd door de luidruchtige STAN-Brugge-ploeg, een reeks pittige danspasjes. Justine en Julie, de bezielde dansleraressen, zorgen voor een aanstekelijke sfeer. (Zie ook pag. 6. Binnen de kortste keren danst heel de zaal mee – op, voor én naast het podium.

Onze vrienden van het Swingpaleis lieten iedereen meedansen

Jelle Bossuyt van Groep Ubuntu brengt ‘Mij en m’n gitaar’ van Gene Thomas. Ondanks wat technische strubbelingen straalt zijn talent door. Daarna betreedt Luc Naessens (STAN Gent) het podium. Hij is een vaste waarde op het Inclusiefeest. Gehuld in een glamoureus blauw hemd zingt hij met zijn indrukwekkende stem Elvis en Sinatra. We zijn grote fan.

Koen Lauwerijns van de Bijzondere Kunstacademie van De Haan sluit het vrije podium stijlvol af met Will Tura’s klassieker ‘Het kan niet zijn’ en het charmante ‘Huisje in Montmartre’.

Het SMILE-koor uit Torhout vult de zaal met vrolijke liedjes. Al 17 jaar brengen zij mensen met een beperking samen in muziek. Iedereen zingt mee.

Clowneske capriolen en een winderige picknick

De clowns Urkie en Purkie maken dolle ruzie: de ene wil naar zee, de andere naar de bergen. De oplossing? Lotje trekken natuurlijk! Na een hilarische ‘Fiesta Tropical’ zorgen vrijwilligers, verkleed als zon, zak en zee, voor een knotsgekke versie van ‘Ik heb de zon zien zakken in de zee’.

Ondanks wat vertraging trekken we rond de middag naar het strand. Voor rolstoelgebruikers geen sinecure, maar gelukkig staan er vrijwilligers paraat om te helpen. Het is fris, maar droog. Honderden kleurrijke windmolentjes vormen een cirkel op het strand – een prachtig symbool voor het motto van dit feest: ‘Samen laten we de wind waaien voor verbinding en vreugde’. Het lukt: iedereen voelt zich gelukkig en verbonden, ook de mensen die hun broodje boven op een bankje opeten.

Dans en samba in de namiddag

Het namiddagprogramma start met een hoogtepunt: de dansvoorstelling ‘Draagbaar’ van Hanne Poullet, een bekend gezicht van STAN Gent-Eeklo,  en haar groep, waaronder enkele dansers in een rolstoel. De choreografie is ontroerend en krachtig, geboren uit improvisatie rond ‘dragen’, en ‘gedragen worden’. Dit smaakt naar meer: op 21 juni is het toonmoment in Gent. (Meer info op www.trefpuntstan.be).

Daarna is het tijd voor Ainoan, een vaste waarde. Deze sprankelende Braziliaanse betrekt de hele zaal bij een heuse sambales. Binnen de kortste keren lijkt het alsof we niet in De Haan, maar op het strand van Copacabana staan. Zoveel energie, zoveel levensvreugde!

En dan… Sam!

Daar is hij dan: Sam ‘Sammeke’ Gooris! Zijn vrouw Kelly staat glunderend op het balkon, hijzelf bruist van enthousiasme. “Zijn jullie klaar?” Een oorverdovend ‘Jaaaaaaa!’ is het antwoord. Sam brengt zijn hits, inclusief een slow voor de verliefde koppels. Zijn basketbalsloefkes liet hij thuis, maar zijn charme was van de partij. Wat een showman!

Helaas, veel tijd voor meet & greet is er niet. Dàg Sammeke, bedankt!

Jonny en Annie met enkele Buitelaars 

Tot in 2027?

De zaal stroomt leeg, de bussen worden opgeroepen. Iedereen krijgt een of meerdere windmolentjes mee naar huis. Vrijwilligers ruimen op, techniekers trekken de stekkers uit, de keuken wordt weer spic en span. Eén ding is zeker: het was een fantastische dag. En stiekem… dromen we al van een vervolg in 2027.

Nica Broucke

Dit artikel verscheen eerder in het STAN-magazine, het gratis ledenblad van STAN Trefpunt Verstandelijke Handicap. Ontdek de voordelen van ons lidmaatschap via deze link.