In deze coronatijden ervaren veel mensen nu wat mensen met een handicap en hun netwerk al jaren moeten ervaren: wachten. Maar het zijn niet alleen de lange wachtlijsten die Johan Van Holderbeke van STAN Gent-Eeklo, zorgen baart: ‘Nu aan de bestaande budgethouders en/of ondersteuningsverleners extra budgetten worden toegekend tot 17 %, zal er dan nog geld overblijven voor de nieuwe aanvragen van mensen die nog niets hebben ontvangen?’ Hij schreef er een opiniestuk over voor De Standaard (4 september 2020).
Veel mensen zijn nu aan het wachten. Nee, misschien zijn nu wel alle mensen aan het wachten.
Wachten we met z’n allen niet op de overwinning op het Covid-19 virus? Wachten we niet met z’n allen tot we terug zonder reservering naar de kust of een ander strand mogen gaan? Wachten we niet met z’n allen tot we terug zonder mondmaskers naar de bakker of de bioscoop mogen gaan? Wachten we niet met z’n allen tot we opnieuw zomaar een winkel of postkantoor kunnen binnenstappen zonder eerst te tellen hoeveel mensen er binnen staan? Ik ben er zeker van. Iedereen wacht op één of andere manier op iets wat met het einde van deze gezondheidscrisis te maken heeft.
Moeten we nog lang wachten? Het ziet er wel zo naar uit. Voor zover ik het versta, moeten we wachten tot er een goed werkzaam vaccin is, tot (bijna) iedereen ingeënt is en dus beschermd. De meest optimistische voorspellingen gaan er van uit dat dit ten vroegste in het voorjaar van 2021 zou kunnen zijn. Dan zou er een vaccin kunnen zijn. De vraag is of het dan breed en voor iedereen beschikbaar zal zijn. Ook dat is nog niet zeker.
Wachten dus.
Veel mensen ervaren nu wat mensen met een handicap en hun netwerk nu al jaren moeten ervaren: wachten. Hoeveel mensen wachten niet al jarenlang op een budget om hun ondersteuning te organiseren? En ik maak hier geen onderscheid tussen mensen die dat budget zelf willen beheren om hun ondersteuning te organiseren en zij die het als voucher aan een erkende ondersteuner willen geven.
Dat is om het even. Als je wacht dan wacht je… waarop dan ook. En die wachtlijsten zijn de laatste jaren jammer genoeg nog altijd niet aan het inkorten. De vraag is of dit voor binnenkort gaat zijn. Als ik zie of lees dat er aan de bestaande budgethouders en/of ondersteuningsverleners extra budgetten worden toegekend tot 17 % dan vraag ik me met anderen af of er nog geld zal zijn voor een ‘uitbreidingsbeleid’. Gaat er nog geld beschikbaar zijn om nieuwe budgetten toe te kennen? De overheden beweren stellig van wel. Sorry, maar ik ben een beetje de ongelovige Thomas uit het evangelie: eerst zien en dan geloven.
Maar ook degenen die al een budget hebben, moeten momenteel wachten.
Gaat de ondersteuning terug kunnen opstarten zoals het voor maart 2020 was? Gaat iemand terug naar zijn dagcentrum kunnen gaan zoals voorheen? Gaat het ritme van weken in de voorziening en weekends thuis terug naar z’n normale ritme kunnen evolueren? Gaat de ambulante begeleiding terug aan huis kunnen komen zoals voorzien? Gaat iemand die begeleid werk deed in één of ander bedrijf of organisatie dat in september terug kunnen doen? Gaan we terug kunnen gaan paardrijden en zwemmen of andere sporten doen? Voor de minderjarigen met een (verstandelijke) handicap komt er ook de vraag bij of en hoe de scholen terug zullen opstarten.
Wachten.
Wat dat laatste betreft… scholen voor buitengewoon onderwijs (zeker voor OV1 en OV2) werden tussen april en juni nogal eens vergeten door de overheid. Gevolg was dat vele van die leerlingen niet of nauwelijks naar school konden. Sommige kinderen en jongeren konden/mochten zelfs niet naar de opvang op hun school hoewel dat eigenlijk ‘verplicht’ was. Nu, de verplichte veiligheidsmaatregelen hielden soms ècht ook geen rekening met de specificiteit van de doelgroep. In de documenten die nu – in augustus - beschikbaar zijn voor de heropstart worden deze leerlingen niet vergeten. Maar of het realistisch is? In zowel code geel als oranje worden scholen OV1 en OV2 verondersteld van alle leerlingen 5 dagen op 5 naar school te laten komen. Maar elke school kan zelf de afweging maken of ze dat op een veilige manier kan doen. Maar de definitieve draaiboeken zijn nog niet beschikbaar. Weeral wachten dus, zowel voor personeel als leerlingen.
We kunnen er zelf niets aan doen om het wachten in te korten. Het virus zal dat jammer genoeg zelf bepalen. Maar we kunnen wel heel veel doen om het wachten voor elkaar draaglijk te maken. Ik ga hier niet prediken hoe je dat moet doen. Elk zal wel weten hoe hij of zij z’n naasten kan helpen om het wachten draaglijk te maken. Ik wens jullie er veel goede moed bij.