'Lief en af en toe een beetje leed mogen delen, is op zich al een zalige ervaring'

Stilzitten is echter niet aan deze energieke vader van drie en opa van zes besteed. “Ik kom nog steeds wekelijks een koffietje drinken op mijn voormalig kantoor in Antwerpen, voordat ik ga volleyballen met een ploegje ex-collega’s van de balie,” vertelt hij. Na wandeltochten onder meer naar Compostella en Jeruzalem fietste deze sportieve zeventiger in 2017 solo van Knokke naar Peking. Dit jaar staat een fietstocht naar Kopenhagen op het programma.

Daarnaast blijft hij samen met collega-vrijwilligers van STAN Antwerpen twee keer per jaar de ‘Reizen naar de Zon’ organiseren, die telkens een groep van ongeveer 35 mensen van gezinnen met een zoon of dochter met een verstandelijke handicap een fantastische vakantie bezorgen.

Hoe ben je bij STAN terechtgekomen?

Ik ben al in 1967 actief geworden bij AKABE, een scoutinggroep voor jongeren met een beperking. De naam is een samenvoeging van de scoutsgroepen Afdeling Koningin Astrid (voor meisjes) en Bijzondere Eisen (voor jongens). Al snel kwam daar nadien Zonnekamp bij, een jaarlijks vakantiekamp voor 50 mensen met een verstandelijke beperking dat nog altijd bestaat. Mijn vrouw heb ik bij de scouting leren kennen; haar broer, nu 62 jaar oud, heeft het syndroom van Down en verblijft momenteel in Monnikenheide. Ook onze zonen en kleinkinderen zijn of waren bij Zonnekamp betrokken als leider, door mee op kamp te gaan en deel te nemen aan verschillende activiteiten. Elk jaar trokken we met zang en gitaar, verkleed als herder met echte schapen, de vrijdag voor kerst door de straten van Antwerpen om fondsen te werven. Dat wordt na meer dan dertig jaar nog jaarlijks verdergezet en is nu nog steeds een bijzondere belevenis.

‘Ik heb in al die jaren met veel prachtige mensen mogen samenwerken. Velen werden vrienden voor het leven.’

Later werd ik voorzitter van ‘LEEF’, een dagcentrum en woonvoorziening in Ranst. In 2004 stapte de voorzitter van het toenmalige ‘Inclusie Vlaanderen’, Afdeling Antwerpen-Mechelen, op. Omdat ik na al die jaren bekend stond als vrijwilliger in de sector, kwam men bij mij terecht. Ik werd gevraagd om, zoals dat heet, ‘tijdelijk te depanneren’. Nu zijn we al 20 jaar verder. Ik zet nu een stap opzij. Ik doe dat overigens ook in een paar andere organisaties, waar ik al vele jaren verantwoordelijkheid draag. Ik hoop dat iemand in onze afdeling al dan niet tijdelijk de fakkel kan overnemen.

Minigolftoernooi met de Juniors

Wat zijn de voornaamste activiteiten van de afdeling? Bij welke activiteiten ben je betrokken?

Ik ben betrokken bij de Juniorsgroep, die activiteiten zoals judo, netbal en onmisport, organiseert en die dit jaar 55 jaar bestaat. In het prille begin waren de ouders nogal terughoudend, maar judo werd spoedig en blijft nu nog steeds een groot succes. Vele gasten tellen af naar de zaterdag. We zitten in de Virgo Mariaschool in Merksem in een hele mooie sportzaal met een ploeg zeer toegewijde trainers. Ik ga met veel plezier twee keer per jaar mee met de gezinsvakantiereizen die we organiseren onder de naam ‘Reizen naar de Zon’. Ook ben ik betrokken bij onze andere activiteiten, zoals onder meer themavonden en ‘praatcafés’ met boeiende sprekers, bijvoorbeeld die met Lieve Joris vorig jaar. Verder eveneens bij de ontspanningsactiviteiten, zoals onder meer de uitstappen naar de Antwerpse zoo, een huifkarrentocht, een boottocht op de Schelde…

Wat is de leukste herinnering/het mooiste moment van de afgelopen jaren? Aan welk moment denk je met een warme glimlach terug?

De ‘Reizen naar de Zon’ maken me telkens weer erg gelukkig. Samen met een 15-tal gezinnen gedurende een week - in paradijselijke omstandigheden – lief en af en toe een klein beetje leed te mogen delen is op zich al een zalige ervaring. Maar dat bovendien te kunnen doen met onze deelnemers met een beperking, die van ‘s morgens tot ‘s avonds niets dan levensblijheid, spontaniteit en dankbaarheid uitstralen, is een voorrecht en maakt me meer mens. Wat zijn de grootste uitdagingen voor je lokale groep? De zoektocht naar vrijwilligers voor het bestuur is een grote uitdaging. Zowel het bestuur van onze groep als dat van de Juniors en van de ‘Reizen naar de Zon’ hebben te kampen met een gebrek aan mensen die zich voor een langere termijn willen inzetten in een verantwoordelijke functie. Er is permanent engagement nodig, en dat is moeilijk te vinden. 

Jacques in actie tijdens de zangavond van Reizen naar de zon

Wat zijn de belangrijkste noden van jullie leden? En op welk vlak zouden jullie extra hulp kunnen gebruiken?

Onze lokale werking kent, behalve de zoektocht naar nieuwe vrijwilligers, weinig problemen, maar vaak worden ouders geconfronteerd met de complexe regelgeving over sociale, financiële en andere voordelen en tegemoetkomingen voor hun kinderen. Degelijke en makkelijk toegankelijke info en ondersteuning over die regelgeving blijft een belangrijke nood. De verdere uitbouw van het Kenniscentrum is dan ook heel belangrijk. En vooral het kenbaar maken van het bestaan en de toegankelijkheid ervan.

Stel dat je in de schoenen van minister Crevits stond. Welke maatregel zou jij dan onmiddellijk invoeren?

Ik ken niet veel van het beleid, ik ben een man die op het terrein staat. Het beleid moet de nodige middelen vrijmaken om de wachtlijsten in de toekenning van de budgetten af te schaffen, niet alleen in prioriteitengroep 1, maar ook in groep 2 en 3. Deze schrijnende realiteit van de wachtlijsten is onze welvarende samenleving onwaardig.

Je beweegt je al meer dan een halve eeuw tussen mensen met een verstandelijke handicap. Wat is de belangrijkste les die jij van hen hebt geleerd?

Een les van levensvreugde, eenvoud en openhartigheid. Ze hebben me geleerd dat het leven een feest is. Dat heeft me sinds mijn 17de, toen ik bij de scouts begon, altijd gemotiveerd en gelukkig gemaakt.

Tot slot: Welke boodschap zou je willen geven aan de leden van STAN? En wat hoop je voor de toekomst van STAN? Wat verwacht je van STAN ‘Brussel’?

Een boodschap van dankbaarheid en aanmoediging tot verdere samenwerking. Ik heb in al die jaren met veel prachtige mensen mogen samenwerken. Velen werden vrienden voor het leven. Dat maakt me gelukkig en daar ben ik iedereen erg erkentelijk voor. STAN Brussel zou spoedig werk moeten maken van de op til zijnde samenwerking met ZOOM en FOVIG. Er zou meer bekendheid moeten worden gegeven aan STAN, zodat mensen weten dat ze bij ons terecht kunnen. De nood aan juiste informatie en toegankelijkheid is groot. Er zijn mensen die de weg nog altijd niet vinden. Dat hoor ik wekelijks nog bij de Juniors. De ouders komen samen en terwijl hun kinderen sporten, doen ze een koffiebabbel. Die conversaties gaan veelal over praktische zaken: vragen inzake budgetten etc. Ik herhaal het nogmaals: blijf inzetten op de uitbouw van het Kenniscentrum.

Nica Broucke

Dit interview verscheen in het Lentenummer van het STAN-Magazine, het ledenblad van STAN Trefpunt Verstandelijke Handicap. Ook lid worden? Ontdek hierde voordelen.