Kunnen jullie jezelf even voorstellen?

Christian: Ik ben Christian Vanloocke, 39 jaar getrouwd met Ingeborg. Samen hebben we drie kinderen en twee kleinkinderen. Na mijn schooltijd heb ik verschillende jobs gedaan. Ik had onder andere een eigen krantenwinkel, maar door gezondheidsredenen ben ik in 2004 deeltijds gaan werken als chauffeur bij een voorziening voor mensen met een beperking.

Ingeborg: Ik ben Ingeborg Dedrye en werk al vele jaren bij Inspirant in ’t Dorp in Oostduinkerke, een voorziening voor volwassenen met een mentale, maar ook fysieke en visuele beperking. Ons doel is dat de bewoners bij ons kunnen blijven tot het einde van hun leven – aging in place.
We hebben onlangs nog afscheid moeten nemen van Isabelle, een bewoonster die bij ons op 47-jarige leeftijd overleed aan jongdementie.
Ik heb lang het dagcentrum geleid als coördinator en werkte ook in de leefgroepen. Sinds 2,5 jaar ben ik verantwoordelijke van één leefgroep en van de pijler ‘aanbod’.

Groepsfoto met de mensen van het bestuur van STAN Westhoek

Waar zijn jullie actief als vrijwilliger, en wat doen jullie zoal?

Christian: Ik ben vrijwilliger bij WZC Ter Linden in Veurne, waar ik verantwoordelijk ben voor het openhouden van de brasserie, ongeveer een paar keer per maand. Bij Inspirant in ’t Dorp spring ik geregeld bij. Daarnaast help ik Ingeborg met het secretariaatswerk bij STAN Westhoek.

Ingeborg: Ik ben vooral actief bij STAN Westhoek. Samen met Christian verzorg ik het secretariaatswerk voor onze vereniging.

Hoe zijn jullie bij STAN Westhoek terechtgekomen?

Christian: In 2016 begon Ingeborg bij STAN – toen nog Inclusie Vlaanderen. Vanaf het begin hielp ik haar met het secretariaatswerk. Doorheen de jaren heb ik zo veel geleerd over de werking van onze afdeling.

Ingeborg: Mieke Quaghebeur, onze voorzitter, kende mij en mijn ouders al lang. Zij waren jarenlang lid van de vereniging. Tijdens een gesprek vroeg Mieke of ik geen zin had om vrijwilliger te worden en in het bestuur te stappen.
Mijn jongste broer Wouter heeft het syndroom van Down, en mijn ouders waren ook altijd erg betrokken. Zo zijn we erin gerold: eerst hielpen we mee bij het kerstfeest en andere activiteiten, daarna belandde ik in het bestuur.
We hopen nu dat jongere mensen willen aansluiten, want er is nood aan verjonging.

Ingeborg tijdens een eetfestijn van STAN Westhoek

Wat doen jullie zoal binnen STAN Westhoek?

Christian: STAN Westhoek is een heel diverse groep: onze jongste deelnemer is in de twintig, de oudste is ruim tachtig. We hebben maar liefst 130 leden – een kloeke bende!
We organiseren tal van activiteiten: kaas- en wijnavonden, fuiven, barbecues, kerstfeesten, wandelzoektochten, dansnamiddagen en daguitstappen naar onder meer Pairi Daiza, Bellewaerde en de Efteling.
Ik beheer de website, verzorg samen met Mieke de inschrijvingen en maak sinds een paar jaar ook het regionale tijdschrift. De meeste leden kennen me als de fotograaf: ik leg graag de mooie momenten vast.

Ingeborg: We proberen iedereen mee te krijgen, wat niet altijd evident is. Omdat we het secretariaat doen, zijn we betrokken bij zowat alle activiteiten. Pairi Daiza is wat ver voor onze groep – Bellewaerde is ideaal, met zijn combinatie van dierenpark en speeltuin.

Wat is jullie mooiste herinnering?

Christian: De grootste voldoening is onze leden na een activiteit met een glimlach naar huis te zien gaan.

Ingeborg: De samenwerking tussen de vrijwilligers zorgt ervoor dat alles vlot verloopt. Iedereen neemt spontaan taken op zich; het is een toffe bende. En als onze gasten dan met een brede glimlach naar huis gaan, is onze dag geslaagd.
Soms moeten we wat puzzelen met de agenda, want we hebben ook kinderen en kleinkinderen. Onze broer Wouter gaat trouwens overal mee naartoe. We waren erg fier toen hij op de trouw van onze dochter de ringen mocht dragen.

Wandelzoektocht met de leden van STAN Westhoek 

Waarom zijn jullie vrijwilligers, wat haal je er voor jezelf uit?

Christian: Het contact met mensen is enorm verrijkend. Een kort gesprek kan al veel betekenen. De dankbaarheid en erkenning die je krijgt, zijn hartverwarmend.

Ingeborg: Gewoon omdat ik mijn steentje wil bijdragen aan de maatschappij. Ik zou het iedereen aanraden. Het vraagt wat planning – ik werk nog en we helpen ook met de opvang van onze kleinkindjes Lana (4) en Ben (2).

Wat hebben jullie geleerd van mensen met een verstandelijke beperking?

Christian: Ze zijn eerlijk en authentiek. Ieder van hen is uniek – dat maakt hen zo bijzonder. Ze leren ons elkaar aanvaarden zoals we zijn.

Ingeborg: Wees tevreden met wat je hebt. Kijk niet naar anderen. Zie het glas halfvol in plaats van halfleeg. En toon genegenheid – een spontane knuffel of compliment doet wonderen. Mensen zonder beperking draaien vaak om de waarheid heen, maar onze gasten zijn goudeerlijk.
We hebben al wat meegemaakt, dus je leert relativeren. Leef in het moment: “Gisteren is voorbij, morgen weten we niet wat komt.”

Welk vooroordeel over personen met een (verstandelijke) beperking mag verdwijnen?

Christian: Dat mensen met een beperking ‘raar’ zijn of weinig kunnen. Als je ziet wat ze allemaal wél kunnen, voel je alleen maar bewondering.

Ingeborg: Dat alles voor hen moet gedaan worden en dat ze de maatschappij veel geld kosten. Ze geven zoveel terug – iets wat niet in geld te meten valt. Ze kunnen veel, alleen hebben ze soms wat meer tijd nodig. In een maatschappij die altijd ‘vooruit, vooruit’ wil, leren zij ons net vertragen.

Christian (rechts) samen met andere sterkhouders Ignaas en Monique van STAN Westhoek

Wat zouden jullie doen met een onbeperkt budget?

Christian: Ik zou een plek creëren waar mensen met een beperking altijd welkom zijn en van alles kunnen doen: dieren verzorgen, dansen, knutselen… met een snoezelruimte en ontmoetingsplek – een soort jeugdclub, maar dan voor hen.

Ingeborg: Met de groep op reis naar het buitenland, dat lijkt me fantastisch. Onze leden reizen graag, maar het financiële weegt door.
Met een onbeperkt budget zou ik iedereen met een beperking het budget geven waar ze recht op hebben. Nieuwe aanvragen krijgen vaak maar een deelbudget; ouders moeten te veel zelf betalen.

Stel dat je in het beleid zit – welke maatregel voer je meteen in?

Christian: Iedere persoon met een beperking heeft recht op een volwaardig budget. De wachtlijsten slepen al jaren aan. De overheid moet minder beloven en meer doen.

Ingeborg: Helemaal akkoord. Daarnaast moet er voldoende geschoold personeel zijn in alle vormen van zorg: thuiszorg, voorzieningen, ziekenhuizen…
Tijdens de coronaperiode waren we de helden van de zorg, maar nu lijken we de lastposten. We kregen applaus en beloofde premies, maar uiteindelijk kwam daar weinig van terecht.

Muzikaal optreden met de leden van STAN Westhoek

Tot slot: welke boodschap willen jullie meegeven aan onze leden?

Christian: Hoewel we aan de Westkust zitten, zouden we het fijn vinden mocht iemand van STAN Brussel eens langskomen op een van onze activiteiten.

Ingeborg: Aan de leden wil ik zeggen: maak gerust reclame voor onze vereniging – iedereen is welkom!
Vanuit STAN Brussel hopen we op wat meer zichtbaarheid. Een bezoekje aan een activiteit, een telefoontje of videogesprek om te horen waar we mee bezig zijn, doet zoveel deugd.

Nieuwe vrijwilligers blijven onze grootste zorg. Hulp is altijd welkom, ook eenmalig. Via START West-Vlaanderen konden we vroeger makkelijk nieuwe leden bereiken, maar dat mag nu niet meer door de GDPR-wetgeving. We zoeken daarom nieuwe samenwerkingen. We hopen dat onze groep niet langzaam uitdooft en dat er nieuwe mensen opstaan om het over te nemen.

Nica Broucke

Wil je meer weten over STAN Westhoek of eens een activiteit bijwonen?
Bekijk de activiteitenkalender op https://sites.google.com/view/stan-westhoek/activiteitenkalender 

Dit artikel verscheen eerder in het STAN Magazine het gratis ledenblad van STAN Trefpunt Verstandelijke Handicap. Ook lid worden van onze vereniging? Bekijk de voordelen hier: https://www.trefpuntstan.be/word-lid-van-stan